Od 13 lipca 2017 roku, w życie weszła nowelizacja art. 240 KK, który penalizował przestępstwo niezawiadomienia o popełnionym czynie zabronionym.
Znamiona tego czynu, przed 13 lipca 2017 roku realizował ten, kto mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego określonego w art. 118, 118a, 120-124, 127, 128, 130, 134, 140, 148, 163, 166, 189 lub 252 KK lub przestępstwa o charakterze terrorystycznym niezwłocznie nie zawiadamiał organu powołanego do ścigania
Od 13 lipca do powyższego katalogu dodano ponadto: art. 156 KK (ciężki uszczerbek na zdrowiu), art. 197 par. 3 lub 4 KK (zgwałcenie kwalifikowane/ze szczególnym okrucieństwem), art. 198 KK (wykorzystanie nieporadności/upośledzenia), art. 200 KK (obcowanie płciowe z małoletnim).
Jednocześnie w art. 240 KK, po paragrafie 2 dodano paragraf 2a, zgodnie z którym: nie podlega karze pokrzywdzony czynem wymienionym w § 1, który zaniechał zawiadomienia o tym czynie.
Powyższą zmianę należy uznać za pozytywną z uwagi na doniosłość czynów, za których niezawiadomienie może zostać orzeczona kara.
Natomiast zapis odnośnie braku karalności niepowiadomienia powiadomienia organów ścigania przez pokrzywdzonego, uznać należy za odstające od obecnej polityki penalizacyjnej Ministerstwa Sprawiedliwości. W szczególności można odnieść się do przesłanek jakimi kierował się resort sprawiedliwości, postulując uchylenie art. 59a KK. Zdaniem Ministerstwa przepis ten umożliwiał dogadywanie się sprawców z pokrzywdzonymi i pozwalał tym pierwszym na uniknięcie znacznych dolegliwości. Tymczasem, w przypadku gdy pokrzywdzeni będą mieli świadomość, iż za niezawiadomienie organów ścigania o popełnionym przestępstwie nie będzie im grozić surowa kara, to wówczas będą mogli uzależnić niewniesienie zawiadomienia od zapłaty na ich rzecz stosownego odszkodowania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz